“Kentsel konut_Yeniden, Bugün, İstanbul” başlığı altında fikir yürütmeden önce İstanbul’un kentsel kimliğinin irdelenmesi doğru bir başlangıç noktası olabilir. İstanbul gerçekte ne kadar kenttir, ya da İstanbullu ne kadar kentlidir? Nüfusunun yüzde yetmişinin göçmenler tarafından oluştuğunu ve bu çoğunluğun kenar mahalleler diye adlandırdığımız konut bölgelerinde yaşadığını varsayarsak, sadece yüzde otuzluk bie kentten bahsetmek ne kadar sağlıklı olabilir? Yapılan araştırmalar gösteriyor ki* her yıl 400 bin kişilik altyapı ve hizmet yoksunu yeni bir mahalle kuruluyor ve bu mahalleler terör ve suç olaylarına birebir ev sahipliği yapıyor. Göçmenlerin yaşam kaliteleri göçüp geldikleri yerdekinden yüksek olmazken, neye benzediği belli olmayan bir ne oralı ne buralı durumunda yaşamaya mahkum oluyorlar. İstanbul’a yapılan göçlerin en az üç nesil yani ortalama doksan yıl daha gerçekleşeceğini öngörürsek bu düzensiz durumu daha düzenli bir duruma dönüştürmenin yollarını aramalıyız. Şahsi fikrim; Yatayda değil dikeyde gelişen, köyle kentin arayüzü gibi çalışan, göçmenleri kentli olmaya hazırlayan, alışık olduklarıyla alışmak zorunda olduklarını bir arada gerçekleştirebildikleri, ihtiyaca göre büyüyen ya da küçülen mahalleler bu büyük soruna bir çeşit çözüm üretebilir.