+500

KONUT u diğer mekanlardan farklı kılan tanım egemenlik alanı olmasıdır.
İşlevi, fiziksel (esneklik, büyüklük..) ve anlamı ise psikolojik boyutudur. Sınırlar
- psikolojik boyutta duygusal, özdeşleyim ve bağlanma durumunu doğurmaktadır.
Kişisel mekan için kullanıcı ihtiyacına göre kişiselleştirme
veya sosyal açıdan birlikte ve yalnız yaşama olanak sağlamak hedeflenmektedir.

Tüm fonksiyonların toplandığı küçük dünyalar var, teknoloji ve hizmet arttıkça hareket ve iletişim azalabilir; dünya etrafında dönen insan otursun artık, şimdi dünya onun etrafında dönüyor diyebilir miyiz?.
Barınma ihtiyacı doğal çevreden korunma güdüsüyle yola çıkan insanları bir arada yaşadıklarında yapma çevrelerine hapsetmiş ve büyük şehrin büyük kısmında doğayla ilişkisi kopmuş mudur? Görecelilik, kimi zaman görmemezlik ve
teknoloji ile kendi dünyasında yaşayan insan, sınırlı mekanların içinde hapsolmuş gibi gözükse de, mekanın algılanması ve anlamlandırılmasında sınırlar var mıdır?

Yap-sat ile yozlaşan ambalajda standarda oturmuş gözüken standartsız ürünleri alma hayaliyle-öğretilmiş çağresizlik- yaşayan ev-iş-araba güdümlü prototipler tüketim nesnelerinde sunulanın haricinde bir nitelik aramamalı mıdır? Toplu konutların şehir dışına
itilmesiyle tecrit edilmiş, gelir düzeyi düşük ve farklı olarak nitelendirilen insanların dışlanması durumu mevcuttur. Saklı haklarını; bir kültür olarak yeniden yoğurarak geliştirme, koruma çabaları; hiç de adil olmayan hukuk dışı saldırılarla
yok edilmiştir. Kullanıcı-konut, kullanıcı-kullanıcı, kullanıcı-yakın çevre-iç/dış mekan ilişkileri farklı mekan ve zaman dilimlerinde gittikçe ne ölçüde, hangi boyutta ilişiksizleşmektedir?
Gelir düzeyi ne olursa olsun çevresel algıda; şehrin görsel kirliliği, gürültü, kirli hava, trafik yoğunluğu, su-deniz kirliliği ve güvenlik sorunları herkese etki etmekte ve yaşam kalitesini etkilemektedir. Şehrin olumsuz yönleri insan
ilişkilerini ve yapı tipolojilerinde dışa kapalılığı arttıran unsurlardır. Farklılıkların oluşturduğu kent kavramında birlikte yaşamın sorumluluk gerekliliğidir. Tarihi katmanları kozmopolit yapısı ve sanayisiyle durağanlıktan uzak yaşayan
şehirde yaşamak nasıldır? Şehrin katmanlarının, yapı taşlarının ve/veya politika-ranta kurban edilerek yenileme-yok etme mantığıyla verilen kararların, Tarlabaşı, Sulukule, Süleymaniye bölgelerinde kültür erozyonu ve farklı tipolojilerin
yok edilmesine sosyal adalette eşitsizlik ve dışlanmışlık hissine yol açmıştır. İstanbul’un konut sorununun yalnızca Metropoliten alanla sınırlı olmadığı bilinci ile bölgesel, ulusal ölçeklerde de önlemler alınması; tüm şehirlere homojen yatırım politikalarıyla hizmet ve istihdam sağlanamamasının yanı sıra eğitim
hızı ve gayrisafi milli hasılanın, sağlıksız nüfus artışı hızına yetişememesi; şehir çevresindeki endüstrileşmenin de çekim merkezi oluşturarak, göç olgusuyla kentleşmede konut ihtiyaç ve üretimini arttırmaktadır. Kaçak yapılara,
gecekondulara tapu dağıtılarak teşvik edilen bu yol ise kentlere karşı kullanılan müşfik olmayan bir siyaset aletidir.
Ekonomik ve politik çıkarların öne çıktığı durumlarda kamusal alan olarak ayrılan alanların, kentsel mekanların - çoğu kat sınırı kaldırılmış AVM rezidans fonksiyonlu gökdelenlerin dikilmesiyle - ranta kurban edilmesi. Bu günkü gerçekler
belki de insanın bencil çıkarcı bir yaratık olduğunu mal ve/veya oy gibi kaygılarla, limit-siz kenti bi-başına, bi-çare koymuştur. Şehir ve insan yaşam kalitesinin düşürülerek özgürlüğün başkasının hak ve özgürlüklerinin kısıtlandığı yerde
bittiği gerçeği unutularak hakların kısıtlanması durumu doğmaktadır. Duyarlılık gerektiren diğer iki durum ise yakın geçmişte yinelenen acı deneyimleri sonucunda dahi güvenlikli yapılaşma, afete dayanıklı yapılarla yaşam için güvenli
konutlar planlaması gerekliliği ve doğal kaynakların kullanılmasıyla; döngünün-hayatın- devamlılığı için gerekli geri dönüşümlülüktür.

İnsan; ruh ve bedenden ibarettir. Öyleyse kişiye beğımlı olan ruhtan ziyade bedenin, kullanıcının sınırlarını değiştirmek için zaman ve mekanın sınırlarının yeniden tanımlanması sorunsalı mevcuttur. İnsan_hareket_boşluk ilişkisi
üzerine gidilmektedir. Mekanın fiziksel ve algısal değişkenleriyle etkileşim sistemi kurularak, tasarım yapısı oluşturulması ile uyumsuzluklara meydan vermeden verimli süreçlere altyapı oluşturulmalıdır. iletişim merkez/mekan-zamandan bağımsızlık ama kişilerin mekana bağlı olma gerekliliği, standartlaşma
ve modülerlik-kişiselleştirme çabaları, amaçsonuç çalışma tarzının yanısıra insan çevre ilişkilerinde ruhsal boyutun önemi gibi bağlamlar güümüz çelişkilerini vurgulamaktadır.

sinem topal
502101103